carrey - 2009-07-14, 14:51 Temat postu: teoria wewnętrznego modelu wszechświata 
Teorię Wewnętrznego Modelu Wszechświata głosi Niemiec Rolf Keppler - potomek sławnego Jana Keplera, a teoria bazuje częściowo na jego pracach jak i pracach wielkich autorytetów świata nauki. W przeciwieństwie do kopernikowskiego modelu wszechświata istnieje wiele dowodów na to, że żyjemy wewnątrz ziemskiej galaktyki. Teoria wewnętrznego kosmosu nie istnieje od niedawna, lecz była powszechnie znana już w starożytnym kulturom. Wewnętrzny model wszechświata jest sam w sobie jedną wielką harmonią wszelkich procesów występujących w naturze. Najzabawniejszy w tym wszystkim jest fakt, że świat nasz zbudowany jest tak, że prawa fizyki obowiązują w obydwu przypadkach jednakowo, co niestety czyni model matematyczny Kopernika za podstawę wszelkich nauk o budowie wszechświata, gdyż on był „pierwszy”. Wszystkie niedociągnięcia i niedokładności modelu heliocentrycznego są sprytnie tuszowane teoriami uzupełniającymi, a resztę się po prostu przemilcza. W przypadku wewnętrznego kosmosu odwraca się wszystko i zamyka w kuli, gdzie proporcje są odpowiednio mniejsze a w drugim przechodzą do dymensji tak niewyobrażalnych, że owe mierzone są w miliardach lat świetlnych. Dawno zaobserwowany i potwierdzony przez naukę fakt, że czym bardziej oddalamy się od Ziemi tym prędkość statków kosmicznych maleje, nauka ta nie jest w stanie tego fenomenu jasno wyjaśnić. Prędkości światła w kosmosie do tej pory nikt nie potrafił, lub nie chciał zmierzyć, co wiele spraw by w końcu wyjaśniło. Największym błędem popełnianym przez naukę jest przekonanie, że prędkość fali elektromagnetycznej w próżni i wynikająca z tego stała fizyczna wynosi c=299792458 m/s. Zagłębianie się w istotę teorii względności nie rozwiązuje tej kwestii, wprost gmatwa sprawę i oddala od zasadniczego tematu. By nie być źle zrozumianym dodam, że dzisiejsza nauka nie odrzuca tej możliwości. Ewentualna zmienność prędkości światła może mieć niebagatelne znaczenie kosmologiczne, świadczyć może o takiej lub innej topologii Wszechświata, o takim lub innym kierunku jego rozwoju. Może mieć tez kluczowe znaczenie filozoficzne. Nasi potomkowie będą na nasza naukę patrzeć z politowaniem, tak jak my to obecnie czynimy z nauka średniowiecza, a nauka średniowiecza czyniła to z naukami starożytnymi. A może już wkrótce ludzie przekonają się, że ziemia jest owszem kulą, ale my jesteśmy w jej środku! Inne planety też są w środku puste i nie jest wykluczone, że właśnie w ich środkach istnieje życie, a nawet inne cywilizacje. To by również tłumaczyło fakt, dlaczego do tej pory nie znaleziono żadnych form życia na innych planetach. Po prostu życia trzeba szukać w środku planet, a nie na zewnątrz. Jako ciekawostkę przytaczam fakt zbadany przez NASA, że Księżyc jest w środku pusty. Nie wykluczone, że Ziemia też jest częścią innej galaktyki i krąży sobie w jej środku a zewnętrzna powierzchnia jej jest jałowa i pokryta olbrzymimi kraterami, tak jak wszystkie inne planety które do tej pory „zbadano”. Tak prawdopodobnie jest to wszystko zbudowane: ziemia wraz z jej jądrem krąży w środku innej planety, ta planeta znowu w środku innej i tak w nieskończoność. To co odbieramy jako gwiazdy, jest centrum (jądro galaktyki) naszego układu ziemskiego, które bierzemy za niebo gwieździste. W sumie widzimy przez jego centrum jakieś światło, a może nawet tylko światło słoneczne, które się przez nie przebija lub odbija. Takie sławy jak Isaac Newton i Leonhard Euler przez całe swe życie preferowali teorie pustej ziemi. Pomiary wykonane już ponad 100 lat temu całkowicie potwierdzają tą teorie, lecz nauka nie przyjmuje tych faktów do wiadomości, a wręcz nie dopuszcza takiej myśli do siebie. A wystarczyło by zbudować odpowiednio mocny teleskop z filtrami podczerwieni, aby móc zobaczyć z Polski np. Londyn lub Moskwę, i to stojąc na ziemi, a nie na szczycie najwyższej wieży lub góry! Ale ten fakt był by z pewnością tylko kolejnym wyzwaniem dla naukowców, którzy za wszelką cenę starali by się udowodnić, że to jest kolejny fenomen spowodowany odzwierciedleniem atmosfery, aby bronić swojej religii zwanej nauką i jej przykazań. Ciekawy jest także pewien fenomen... dlaczego lecąc samolotem na wysokości 7 kilometrów, gdzie z tej wysokości widoczność nie powinna przekraczać 296 km, testy przy pomocy kamer na podczerwień wykazały widoczność wynosi 532,9 km, pomimo, że kąt widzenia z tej wysokości absolutnie uniemożliwia widzenie tak wielkich połaci lądu! Kąt widzenia z tej wysokości jest prawie dwukrotnie większy od tej co wykażą nam obliczenia matematyczne i mówi logika. Jest to jeden z dowodów na to, że żyjemy w środku kuli ziemskiej, gdyż taką widoczność ma się z tej wysokości, ale tylko w środku kuli. Już samo tłumaczenie zjawiska fatamorgany powinno dać wielu ludziom powód do zastanowienia się. Niektóre obserwacje wskazują, iż w Strasburgu widziano port w Konstantynopolu z tak niesamowitą precyzją w odwzorowaniu detali jakby to było odbicie lustrzane domu sąsiada. Jak to możliwe aby z odległości 1866 km móc dokładnie widzieć przecież podobno pomiędzy obserwatorem a portem jest kula ziemska... Obserwując statki na morzu uważnym obserwatorom z pewnością nie uszło uwadze, że nadpływające statki widzimy tak, jakby najpierw kominy ich wynurzały się z głębi, co udowadniało by wypukłość Ziemi i heliocentryczny model wszechświata. Nic innego jak zwykle złudzenie optyczne, spowodowane odbiciem i załamaniem eliptycznym światła w kierunku jądra Ziemi. W 1897 roku w USA profesor Morrow zbudował konstrukcje służącą do pomiaru wypukłości oceanu. Wyniki były zdumiewające: Na długości zaledwie 3,8 km ocean znajdował się 1,22 m powyżej punktu pomiarowego! A więc ocean jest wklęsły jak miska do lodów... Pomiary były powtarzane wielokrotnie, wzięto także pod uwagę wielkości pływów. Udowodniono również to, że światło załamuje się eliptycznie w górę, co powoduje złudzenie wypukłej Ziemi. Kiedy odległość do statku jest odpowiednio duża odnosimy wrażenie, że on wynurza się z morza a nie przypływa z góry, gdyż przy eliptycznym przebiegu światła widoczność naszego wzroku ogranicza się do widzenia tylko górnych partii statków, gdzie dolne są poza zasięgiem naszego wzroku. Zjawisko to można wyliczyć przy pomocy wzoru na załamanie światła, przy uwzględnieniu wewnętrznej wklęsłości kuli na danej odległości od punktu odniesienia. Czy ktoś z was zastanawiał kiedyś się nad tym, że stojąc na brzegu morza odnosimy wrażenie, że tafla morza znajdującej się o wiele wyżej od linii brzegowej? Jeżeli nie, to polecam zwrócenie na to szczególnej uwagi można to zaobserwować także na lądzie. Wzór na załamanie światła, pomagający w udowodnieniu tej teorii: b1 = łuk (polowa okręgu) = 5000 m b2 = okręg = 10000 m r = promień kuli ziemskiej = 6371000 m dh = różnica wysokości, którą teodolit powinien wskazywać, w przypadku gdyby strumień światła byłby absolutnie prosty. X1 = (r/cos(b1/r)) - r X2 = (r/cos(b2/r)) - r dh = X2 - X1 Przykład: X1 = (6371000 / cos (5000 / 637 1000 )) - 6371000 = 1,962016 m X2 = (6371000 / cos (10000/6371000)) - 6371000 = 7,848070 m dh = 7,848070 - 1,962016 dh = 5,886054 m Jak widać strumień światła załamuje się eliptycznie w górę (!) Kto dalej nie wierzy, niech podstawi większe liczby dla b1 i b2, lub pożyczy od znajomych instrument geodezyjny z mechaniczną regulacją poziomu a przekona się o słuszności teorii. Jeśli te wszystkie dowody jeszcze nie przekonują... polecam wycieczkę nad Jezioro Bodeńskie i należy zabrać ze sobą teleobiektyw o ogniskowej minimum 400 mm, oraz wykonać kilka zdjęć przeciwnego brzegu, pomiędzy Friedrichshafen a Romanshorn. W tym celu wskazane jest poziome ustawienie obiektywu i wykonanie paru zdjęć, podczas gdy na środku jeziora płynie prom. Dla przypomnienia, odległość pomiędzy nimi w prostej linii wynosi około 11 km. Według teorii Kopernikowskiej i prostolinijnym przebiegu promieni światła, zdjęcie tak wykonane powinno przedstawiać prom na środku jeziora, a na drugim brzegu widzieć powinniśmy czubki drzew oraz wyższe kondygnacje budynków. Zapewniam was, że tak nie jest! Zdjęcie tak wykonane będzie zawsze i za każdym razem przedstawiać prom na środku jeziora, a w połowie promu, powyżej burty, będziemy widzieć drugi brzeg. Odpowiednie pomiary promu wykazały różnice wysokości do 2,34 m między taflą jeziora a punktem widzianym na zdjęciach jako brzeg! Dostarczenie takich zdjęć do pewnych instytucji spowodowało wielkie zdumienie naukowców oraz drapanie się owych po głowach... Dodatkowo dość ciekawe wyliczenie: Połowa odległości pomiędzy Friedrichshafen a Romanshorn: b = 0,5 * 11 km = 5,5 km. średni promień Ziemi: r = 6371 km Szukana wysokość: h h = (r - (r * cos(b / r))) * 1000 h = (6371 km - (6371 km * cos(5,5 km / 6371 km))) * 1000 h = 2,374 m !!!! Brzmi to jak bajka ale to prawda, gdyż taką właśnie wysokość na łuku i na tej odległości ma nasza kochana Ziemia. Jest to dowód na wklęsłość Ziemi, którą naukowcy ignorują, a ci przekonani o słuszności teorii milczą z obawy przed ośmieszeniem się przed całym gronem naukowym i utraty pracy. Kto stoi za tym wszystkim, kto ma interes w okłamywaniu ludzkości? Przecież każdy laik mógł by tak proste pomiary i obliczenia wykonać, aby dowiedzieć się prawdy i otworzyć oczy wszystkim niedowiarkom. Jak długo jeszcze ta farsa musi trwać i dlaczego? W roku 1901 w kopalni "Tamarack Mine" dwóch inżynierów wykonało pomiary odległości pomiędzy szybami kopalnianymi na powierzchni i pod ziemią, na głębokości 1295,4 metrów, przy pomocy pionów spuszczonych na tą głębokość. Odstęp pomiędzy szybami pod ziemią wynosił 975,360 m, a na powierzchni 974,964 m. Ze względu, że obaj nie znali teorii wewnętrznego kosmosu, przekonani o błędności swych pomiarów, powtarzali je wielokrotnie, ale już pod okiem profesora Mc. Nair’a, który jako wielki zwolennik teorii Kopernikowskiej musiał z ciężkim sercem i bezwarunkowo uznać te wyniki za prawdziwe! Podobne pomiary zostały wykonane również w innych kopalniach, oraz na najwyższych mostach świata. Pomiary te zostały przeprowadzone już 100 lat temu i są powtarzane do dnia dzisiejszego. Za każdym razem wynik jest ten sam, Ziemia jest wklęsła a nie wypukła! A co na to nauka? No to już każdy wie. Pamiętam jeszcze ze szkoły, jak nam wciskano właśnie to, że odległości między szybami pod ziemią są zawsze mniejsze od tych na powierzchni, gdyż nasza planeta jest kulą a my żyjemy na jej powierzchni. Pomiary wykazują ale całkiem co innego. Każdy słyszał z pewnością o pomiarach prędkości statków w węzłach przy pomocy tzw. logu, który pierwotnie miał postać wyskalowanej linki nawiniętej na kołowrót z drewnianym klockiem przymocowanym do jej końca. Pomiar dokonywał się poprzez wyrzucenie za rufę lub burtę klocka i pomiar czasu z jakim rozwinęła się linka. Podobnie można postąpić przy pomiarze prędkości Ziemi, ale nie z przedmiotem wyrzucanym za burtę, lecz poprzez wyrzucenie „światła za nią”. Pomyślano, że jeśli Ziemia kręci się wokół Słońca, to prędkość jej można, przy pomocy specjalnych przyrządów, zmierzyć. W tym celu laureat nagrody Nobla profesor Allais wykonał bardzo dokładny optyczny przyrząd pomiarowy, który miał dokładnie wskazać prędkość kuli ziemskiej względem Słońca. Zmierzona prędkość wynosiła 0 km/h! Podobnie ma się to do obrotu Ziemi wokół własnej osi. Profesor Barnet zbadał, że sztaba metalowa wprawiona w ruch obrotowy staje się magnetyczna, a więc doszedł do wniosku, że Ziemia, która naszpikowana jest różnymi cząsteczkami metalu, obracając się wokół własnej osi z prędkością 1670 km/h, wytworzyła by tak ogromne pole magnetyczne, że po krótkim czasie powinna się zatrzymać. A jednak tego nie czyni - nie czyni tego, gdyż się wokół własnej osi nie obraca, jak też nie obraca się wokół Słońca! 
Praw grawitacji w matematycznym modelu kopernikowskim też nikt nie potrafi logiczne wytłumaczyć, tylko snute są jakieś bzdurne przypuszczenia, nie poparte żadnymi sensownymi faktami naukowymi lub dowodami, gdyż nie da się tego zjawiska według teorii kopernikowskiej logicznie wytłumaczyć, ale wg. teorii wewnętrznych galaktyk na pewno. Jedni twierdzą że to Ziemia nas przyciąga, zaś drudzy, że to jakaś nieznana siła z kosmosu dociska nas do Ziemi. Same przypuszczenia, żadnych dowodów! Wraz ze wzrostem odległości do Słońca nie maleje siła grawitacji. Zauważcie, że na dalszych orbitach od słońca znajdują się różnej wielkości planety a Słońce je przy sobie trzyma, i to nie na zasadzie powszechnego ciążenia, lecz na zasadzie segregacji według potencjału, bo za tymi większymi są podobno ponownie małe planety. W układzie wewnętrznej galaktyki głównym źródłem grawitacji jest jej jądro, a nie Słońce. Centrum galaktyki obraca się wokół własnej osi, jak i Słońce wraz z planetami wokół centrum galaktyki - między innymi dlatego właśnie mamy dzień i noc. Możliwe jest, że i Ziemia się wokół własnej osi obraca, lecz z prędkością zbliżoną do jej jądra, ale na pewno nie z tak zwariowaną prędkością, jaką nam nauka przekazuje. No ale naukowcy muszą przecież w jakiś sposób wytłumaczyć nam 24-o godzinną dobę, gdyż jak wiemy obwód Ziemi na równiku wynosi około 40tys km i gdy ją podzielimy przez 24 godziny otrzymamy prędkość około 1667 km/h. Niech mi więc ktoś sensownie wytłumaczy, co w takim przypadku dzieje się z silą odśrodkową? Znika, nie ma jej po prostu, gdyż fizyka wymyśliła sobie tak, że ona się równoważy! Jaka siła musiała by przy takiej prędkości przyciągać wzg. dociskać nas do Ziemi, aby tak ogromne siły zrównoważyły się? O niewyobrażalnych przeciążeniach już nie wspomnę. Na dzień dzisiejszy istnieją już alternatywne teorie przyciskania przez siły grawitacyjne z kosmosu, które od tysięcy lat są podstawą teorii wewnętrznej galaktyki, głoszonej np. przez Sumerów i wiele innych starożytnych cywilizacji. O tym, że starożytne cywilizacje posiadały niesamowitą wiedzę astronomiczną nie muszę chyba nikomu przypominać i udowadniać. Według Helmholtza energia lub siła nie może być ani wyprodukowana, jak też nie może być zniszczona. Energię i siłę można tylko przetworzyć z jednej formy na drugą. Tak można np. energię potencjalną przetworzyć na energię kinetyczną lub cieplną, co jest o wiele bardziej skomplikowane jak by się wydawało. Mówiąc inaczej, siłę poznajemy po tym, że ciało tej sile poddane zaczyna zmieniać swoją prędkość (bo przyspieszenie jest miarą zmiany prędkości). Im większa siła działa, tym szybciej zmienia się prędkość. Np. duża siła w krótkim czasie rozpędza ciężki obiekt do dużych prędkości. Duża siła może też szybciej zatrzymać wielki rozpędzony obiekt. W kopernikowskim modelu wszechświata nasuwa się natychmiast pewna nieścisłość, a jest nią siła zwana grawitacją. Gdyż jak wiemy, zjawisko grawitacji jest spoiwem Wszechświata - jest podstawową siłą działającą pomiędzy dużymi ciałami - w szczególności ciałami niebieskimi. Jest siłą powszechną, obecną w dowolnym zakątku kosmosu. Wartość siły przyciągania grawitacyjnego działającej między dwoma ciałami jest wprost proporcjonalna do iloczynu mas oddziałujących ciał i odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości między ich środkami. Tylko, że siła ta musi bez przerwy wykonywać jakąś pracę, i to bez jakiegokolwiek wpływu czynników zewnętrznych, co koliduje w każdym punkcie z regułą Helmholtza. Już Isaac Newton znał tą niezgodność, której sam nie potrafił wytłumaczyć. Wyraził się w ten sposób, że to był Oddech Boski, który wprawił wszystkie planety w ruch. W szkołach nie mówi się o tym jasno, tylko to, że siła ta po prostu jest, jest zawsze stała, nie zmienia się i że nikt nie wie skąd ona się bierze, o wymyśleniu grawitonów już nie wspomnę - i tu jest właśnie jedna wielka niezgodność. Kwestia rozmiarów kosmosu i odległości `międzygalaktycznych' liczonych w miliardach lat świetlnych: Wraz z wysokością (odległością od powierzchni Ziemi) maleją odległości i prawdopodobnie wszystkie wymiary zewnętrzne wszystkich ciał, tak, że zbliżając się do środka tego naszego "wszechświata" statek kosmiczny, którym polecimy będzie coraz mniejszy i odległość jaką będzie pokonywać w jednostce czasu lecąc z tą samą prędkością, także. Przypomina to dość mocno jakąś osobliwą wersję Teorii Względności, gdzie jak wiadomo nie jest możliwe osiągnięcie prędkości światła, gdyż w miarę zbliżania się do tej prędkości maleją wszystkie wymiary poruszającego się ciała i jego odległości do innych ciał, tak aby nie było ono w stanie osiągnąć prędkości światła. Dodatkowo zmianie ulega także upływ czasu dla tego ciała. Z matematycznego punktu widzenia będzie to pewnie jakiś ciąg zbieżny do granicy (w szczególności do zera) gdzie jeden metr na powierzchni Ziemi pozostaje jednym metrem, jednak ten sam rzeczywisty jeden metr w pobliżu środka Ziemi my już możemy obserwować jako miliard lat świetlnych. Co oznaczało by, że czym bliżej jądra galaktyki prędkość odpowiednio maleje, a przy samym jądrze równa się zeru - co spowodowane jest ogromnym odpychaniem grawitacyjnym jądra. Z tego właśnie powodu dotarcie do jądra galaktyki staje się absolutnie niemożliwe! Natomiast powierzchnia naszej Ziemi jest prawie nieruchoma względem jądra Ziemi, gdzie skorupa ziemska nie posiada własnej siły grawitacyjnej - ale o tym później. Cała tajemnica modelu wewnętrznego kosmosu bazuje na pojęciu transformacji przestrzeni. Wszystkie punkty na zewnątrz Ziemi przenośmy do jej środka, gdzie wszystkie wielkości odpowiednio maleją, a w samym centrum Ziemi tworzą jej jądro. Na tej samej zasadzie następuje transformacja wszelkich możliwych praw fizyki do wnętrza galaktyki Ziemskiej. I tak oto nierealny wszechświat oraz niewyobrażalne odległości i przestrzenie, stworzone przy pomocy matematyki i astronomii, przekształcają się w realny świat wewnętrznej galaktyki, tylko poprzez dodanie malutkiego, niewinnego minusika przed wynikiem działania matematycznego, którego przez nieuwagę lub nieroztropność nie postawiono paręset lat temu. Kwestia niemożliwości zobaczenia drugiej strony Ziemi, wklęsłej kulistości Ziemi, zachodów Słońca, dnia i nocy: Wszystko to tłumaczy w tej teorii postulat o jakimś parabolicznym zakrzywianiu się światła zawsze w stronę środka Ziemi (do góry). Oznacza to, że Słońce krążąc w pewnej odległości od powierzchni Ziemi, wokół środka Ziemi, powinno być widoczne zawsze (choć pod różnym kątem) i nigdy nie powinno być nocy. Tak jednak nie jest, bo jakkolwiek w południe, gdy jest ono wprost nad naszą głową, wszystko jest normalnie, to już rano i wieczorem Słońce widać znacznie niżej, niż być powinno, przy ziemi, dlatego, że światło od niego nie leci do nas w linii prostej, tylko skręca w górę. Oznacza to, że wtedy światło, które wyszło ze Słońca dokładnie w naszą stronę, nie jest już w stanie do nas dotrzeć, bo skręciło w kosmos ponad nami. Natomiast to światło, które do nas dociera, wyszło ze Słońca w kierunku obszaru ziemi dużo dalszego od nas, a bliższego od Słońca, ale skręciło nad ziemią tak, że dociera do nas poziomo, przez co my właśnie widzimy Słońce przy horyzoncie. To poziome światło też biegnąc dalej skręca w kosmos i później przestajemy już widzieć Słońce, bo to światło, które trafiało do nas poziomo było chyba już teraz z przyczyn oczywistych ostatnie, jakie mogliśmy zobaczyć. Pory roku powstają, gdyż słońce wraz planetami nie poruszają się po stałej orbicie, lecz po orbitach spiralnych, w górę i w dół. Możliwe jest również to, że to nie Słonce, lecz oś Ziemi względem jądra galaktyki zmienia swe położenie. O wiele bardziej zastanawiający jest fakt tzw. załamywania, odbijania, pochłaniania i polaryzacji fal radiowych w jonosferze, która jak wiemy, zwykłe fale radiowe dość skutecznie zatrzymuje. Gdyby jednak taka fala przedostała by się jakimś cudem przez nią, to powinna ona rozproszyć się gdzieś w przestrzeni kosmicznej, ale tak nie jest! Gdyby jednak już przeszła jakoś przez jonosferę, odbiła się od czegoś w próżni, to w drodze powrotnej powinna się ponownie odbić od niej i polecieć z powrotem w kosmos a nie na Ziemie. Fale radiowe powracają zawsze na Ziemie w przeróżnych odstępach czasowych (średnio 8/10 sek) jako tzw. echa radiowe. Fakt ich istnienia udowadniał wielokrotnie profesor Stoemer już w 1927 roku, o czym poinformował świat naukowy, który po odpowiednich eksperymentach fakt ten w 100% potwierdził. Podejrzewano nawet, że w naszym układzie słonecznym już od 12,5 tys lat krążą dwie ogromne sztuczne satelity, które były pozostałością po wymarłych wysoko rozwiniętych cywilizacjach ziemskich, i to od nich miały się te fale odbijać... Parę nieznanych faktów, o których warto wiedzieć: Kto śledził pilnie wyprawy sond kosmicznych na Marsa, ten z pewnością dobrze pamięta, że Mars został przez nie wielokrotnie okrążony, ale nie wykonano absolutnie żadnych pomiarów jego wielkości, co by w końcu wiele nieścisłości mogło wyjaśnić. Dlaczego wydaje się grube miliardy, ale nikomu nie przyjdzie na myśl wykonania przy okazji dokładnych pomiarów Marsa? Na odpowiednie zapytania przesłane do NASA, odpowiadano, iż wymiary Marsa są już powszechnie znane i nie istnieje taka potrzeba. Przecież to jest nieodpowiedzialne i niewybaczalny błąd! Zdjęcia Marsa wykonywane przez sondy NASA wykazywały wiele nieścisłości, jeśli chodzi o proporcje Marsa do Słońca. Poza tym, badania Księżyca wykazały, że góry na Księżycu, które podobno miały mieć wysokość do 2000 m, w rzeczywistości są małymi kopami pyłu księżycowego i meteorytów! Podobnie jest z kraterami na Księżycu, proporcje się absolutnie nie zgadzają - nic a nic! Dlaczego wiec NASA nie zrobi w końcu dokładnych pomiarów wielkości Księżyca i Marsa? Z filmu satelitarnego 24 godzinnego wykonanego w latach 60 przez NASA, wynikało, że ruch planet jak by był odwrotny od tego, który my z Ziemi odbieramy, a Słońce poruszało się po jakieś dziwnej orbicie. Filmu ten został parę lat temu wyemitowany w telewizji niemieckiej. Nikt z naukowców nie potrafił jasno wyjaśnić przyczyn tych zjawisk. Podczas całkowitego zaćmienia Księżyca przez ziemie, satelita NASA zrobiła ujęcia, na których widoczne było bardzo wyraźnie, że Księżyc jest jasno oświetlony! Jak to? Przecież Ziemia całkowicie zasłoniła Słonce! Skąd więc to światło, UFO oświetliło Księżyc? Zdaję sobie sprawę, że po tym co już powiedziałem i powiem dalej - współcześni luminarze nauki okrzykną mnie nieukiem, dyletantem a nawet szarlatanem. Ale pomimo tego będę trwał w swoim przekonaniu opartym na wieloletnich obserwacjach wielkich naukowców, analizie ich prac i własnej intuicji, i że współczesna nauka świadomie fałszuje rzeczywistość tak skutecznie, że nawet ja we wszystkie te bzdury przez wiele lat wierzyłem ! Na szczęście istnieje wystarczająco spora grupa profesorów, astrofizyków i wielu innych wysoko wykształconych i światłych ludzi, którzy szukają nieustannie prawdy i pewnego dnia ją ujawnią. Wiem, że zaraz posypią się na mnie gromy z jasnego nieba, dlatego proszę krytykujących i komentujących o użycie rzeczowych, konstruktywnych argumentów, oraz obiektywne spojrzenie na tą teorię, a nie bezsensowne obrażanie mnie, tylko dlatego, że głoszę teorię niezgodną z tą, którą wam nauczyciele w szkołach przekazali. Zajmowanie stanowiska, że to musi tak być i koniec, gdyż wszyscy tak mówią, a kto inaczej myśli temu w łeb i ogólny śmiech na sali, jest tylko dowodem konformizmu i niezdolności do samomyślenia. Ja nikogo nie zmuszam do wierzenia w tą teorię, czego nie można powiedzieć o współczesnej nauce, a próby przekazania moich doświadczeń innym mają charakter czysto informacyjny. Zaznaczam, że materiał zebrany przeze mnie i zawarte w nim informacje nie powinny służyć za oficjalną naukę, oraz za ogólnie przyjęty model wszechświata, lecz dać czytelnikowi możliwość innego spojrzenia na wpajane nam od dziecka niektóre "prawdy". Wielu powie: przecież to fantazja. Na razie pisałem tylko o faktach... fantazji, w obliczu tego co jeszcze odkryjemy, może nam wszystkim zabraknąć. Aby teorię tą chcieć zrozumieć trzeba odrzucić wiele schematów przez wieki nam narzucanych. Jest sporo rzeczy niewyjaśnionych, ale nie wolno nam zapomnieć o tym, że świat popychali do przodu nie ci którzy jechali na schematach, a stawiający bardzo odważne tezy Newton, Einstein, którzy za swe bzdury często uważani byli za szarlatanów, głupców i fantastów. Kończąc chciałbym podziękować wszystkim, którzy dotarli do tego miejsca w tekście a także oznajmić, że wszystkie znane nam do dziś modele Wszechświata mają charakter czasowo bliżej nieokreślony oraz czysto subiektywny a definicje ich są tak niepewne, jak każda nauka stworzona przez jakże niedoskonałe umysły ludzkie. Dlatego owe naukowe modele postrzegać należy nie jako rzeczywistość samą w sobie, lecz jako modele mogące w postrzeganiu jej być pomocne. Źródło moi - 2009-07-14, 18:26 carrey litości!!! Co za głupi artykuł  . Odniosę się do jednego fragmentu, tak na szybko. Na resztę chwilowo nie mam czasu.
1667 km/h robi wrażenie i działa na wyobraźnie. Ale prawa fizyki są nieubłagane i bezlitosne. Przy takiej prędkości, czyli około 463 m/s, siła odśrodkowa działająca na 1 kg masy wynosi 0,034 N! To mają być te przerażające przeciążenia? Dla tych co spali na fizyce przypominam, że siła grawitacji działająca na taką masę wynosi 9,81 N. A więc prawie 300 razy więcej. Spokojnie wystarczy, żeby przytrzymać wszystkie ruchome przedmioty na powierzchni ziemi.
carrey - 2009-07-14, 18:49 spoko moi 
Nie znam się na fizyce ani troche. Art zamieściłem jako zew szalonego wizjonera z poklejonymi kudłami do ramion i brylami wielkości denek od słoików. Tekst miał spowodować u Was zatwardzenie i godziny spędzone na kilbu. To był mój jedyny cel sesese 
momento - 2009-07-14, 22:42 Już miałem protestować, ponieważ nauka nie przyjmuje heliocentrycznego wszechświata już od dawna;] Ale przeczytałem całość i ktoś sobie po prostu żartuje 
edit: A jednak przyjmuje... znałem to słowo w znaczeniu historycznym, stąd błąd. [ Dodano: 2009-07-14, 22:48 ] Nie wiem czy to nie jest tekst satyryczny pewnej organizacji, nie pamiętam nazwy;/ Ostatnio czytałem coś podobnego, tylko o tym, że Ziemia jest płaska. moi - 2009-07-14, 23:47
Uff, to dobrze, że całego nie zdążyłem przeczytać . Ale zdjęcie gościa z wklęsłym globusem - bezcenne .
Bogdan - 2009-07-16, 00:50 woda jest wklęsła podobnie jak to ma miejsce w szklance, po prostu ziemia działa jak magnes i przyciąga wode przy brzegach. księzyc też działa jak magnes i wtedy mamy odpływy. co za bzdury z tą siła odśrodkową i prędkością obrotową ziemi ? Za mało informacji, za mało danych, za mało doświadczeń. Tunkashila - 2009-07-16, 02:01 Ale ja lubie takie teksty, bo pobudzaja wyobraznie! 
moi - 2009-07-16, 13:22 To się nazywa menisk wklęsły, Bogdanie .
L J - 2009-07-17, 19:08
Nie zawsze. Menisk wklęsły powstaje kiedy ciało jest zwilżalne, tzn. kiedy siła przyciągania elektrostatycznego pomiędzy ścianką naczynia jest większa niż przyciąganie pomiędzy cząsteczkami wody, natomiast menisk wypukły kiedy jest odwrotnie - ciało jest trudno zwilżane. Więcej szczegółów w podręcznikach chemii fizycznej, albo jak ktoś jest empirystą to w doświadczeniach. A cała teoria pustej Ziemi - znaczy, że my jesteśmy w jej środku - to jedna wielka bujda na resorach dla niedorozwiniętych półinteligentów. Pozdrawiam, Diego
[ Dodano: 2009-07-17, 19:11 ]
Jakie bzdury, to normalne, jak coś wiruje dookoła własnej osi to ma prędkość kątową (obrotową) a w poszczególnych punktach działa siła odśrodkowa proporcjonalna do prędkości liniowej ciała w kwadracie i jego masy, a odwrotnie proporcjonalna do odległości od osi obrotu. Bogdan - 2009-07-18, 01:24 jakby nie było atmosfery ziemskiej to by nie było grawitacji na obecnym poziomie - byłaby słabsza jakby ziemia się wogóle nie obracała to grawitacja była by silniejsza.swoją drogą ciekawe jaka byłaby grawitacja na księżycu gdyby się obracał wokół własnej osi. [ Dodano: 2009-07-18, 01:30 ] A zresztą co to za obrót wokół własnej osi skoro trwa 24 godz. jakbym se wymachiwał ręką i jeden obrót miałby 24 godz. to nic by z tej ręki nie wyleciało. Więc gdyby ziemia wirowała z prędkością godzina wokół własnej osi to wtedy ludzie by fruwali w atmosferze. Może
moi - 2009-07-18, 01:52
No, przecież się obraca wokół własnej osi. Widać, że nigdy na księżycu nie byłeś .
L J - 2009-07-18, 10:39
Odwrotnie. Jakby nie było grawitacji to by nie było atmosfery. Gazy atmosferyczne są przyciągane grawitacyjnie tak samo jak wszystko inne.
haha, no teraz to mnie rozwaliłeś. Proszę bardzo: Okres obiegu 24 h = 3600 sekund, czyli prędkość kątowa wynosi 1/3600 sekund =0,00028 Hz promień Ziemi (średni)= 6 371 km = 6 371 000 metrów Prędkość punktu na powierzchni Ziemii = promień * prędkość kątowa = 1 784 m/s Bogdanie machaj ręką z prędkością prawie dwóch tysięcy metrów na sekundę, a potem cfaniakuj, że to mało 
Bogdan - 2009-07-18, 23:09 jeśli przyjąć że promień ręki jest promieniem ziemi tylko w pomniejszonej skali to tyle razy trzeba pomniejszyć prędkość ile jest pomniejszona skala. L J - 2009-07-19, 12:10 Jaką szybkość (bo prędkość to coś innego)? Kątową, czy liniową? Bogdan - 2009-07-19, 23:08 jak jedziesz samochodem to masz określoną prędkość czy szybkość ? I jak jedziesz to jedziesz kątem czy linią prostą ? [ Dodano: 2009-07-19, 23:17 ] http://pl.wikipedia.org/w...%87_k%C4%85towa Ale Cinaukowcy se utrudniają prace, i pewnie dlatego by inni nie rozumieli o czym gadają, a im mniej rozumiany naukowiec to tym bardziej się ceni bo jego to niewielu rozumie i musi tyle książek i wykładów napisać i zrobić. A taki prosty naukowiec to coon wart skoro każdy go rozumie bo nie pisze skomplikowanym językiem, toż to zwykły człowiek, a naukowiec ma być wywyższony przecie
No i wymyślają durne teorie zrozumiane tylko dla nich samych. Ale to nic, najgorzej jak inni też im chcą dorównać i kombinują i podłaczają się do ich umysłów o co im mogło chodzić. mam to gdzieś, mam swój rozum i swoją interpretacje tego co widze i czuje, nie potrzebuje do tego naukowców, chyba że badaczy którzy przedstawią to co widzą bez ściemniania i teoretyzowania. momento - 2009-07-20, 09:47 Jednym zdaniem: "To czego nie rozumiem to kłamstwo i tworzą to ludzie, którzy chcą być uważani za mądrych, gdy w rzeczywistości cała nasza nauka i technologia są do opisania prostym językiem". Brawo za głębokie wnioski. Już widzę jak naukowcy z Twoich marzeń wysyłają rakietę na Księżyc. Bogdan - 2009-07-20, 12:45 naukowcy z moich marzeń zamiast tworzyć rakiete która spala od cholery paliwa i zaprzęga tysiące ludzi i sprzętu by ją zbudować i tworzyć skomplikowaną strukture która i tak jest zawodna. To moi naukowcy stworzyliby coś prostego w kształcie dysku lub kuli o napędzie grawitacyjnym. W prostocie jest doskonałość. O ile mam dobre źródło informacji to usy już mają sprzęt o napędzie grawitacyjnym ale po co go instalować w rakietach skoro chcą najpierw wyczerpać z ziemi całą rope naftową. L J - 2009-07-20, 13:37 No to właśnie zobaczyliśmy jak Twoje w istocie proste rozumowanie doprowadziło Cię do błędnych wniosków w sprawie niby to baaardzo powolnego ruchu obrotowego Ziemii. Gratuluję.
Więc proszę wyjaśnij mi chociaż teoretyczne podstawy "napędu grawitacyjnego". Zauważ, że nie neguję istnienia takiegoż zjawiska, lecz zakładam jego nieistnienie aż do momentu niepodważalnego dla mnie udowodnienia. Manuela - 2009-07-20, 13:55 poszukaj sobie info pod haslem "Energia orgonalna", to tak ogólnie w temacie energii ciekawostka. nie znam sie na tym, wklejam tylko hasło do sprawdzenia. czterolap - 2009-07-20, 14:36
No Diego, z formalnego punktu widzenia muszę powiedzieć, że Bogdan ma rację jakkolwiek ma się to do Waszej wcześniejszej dyskusji, której nie czytałem : ) Określenie że Ziemia kręci się szybko, lub wolno jest subiektywne. Gdyby zaś kręcić ręką w taki sposób, że jeden obrót miałby okres 24h to faktycznie z tej ręki prawdopodobnie nic by "nie wyleciało". Tak samo przyczynek ruchu obrotowego Ziemi do naszego ciężaru (= siła grawitacji - siła bezwładności, w ukł. nieinercjalnym związanym z dowolnym punktem powierzchni Ziemi) nie jest zbyt duży. Ale wystarczyłoby, że okres obrotu Ziemi wynosił około 1,4h a ludzie na równiku znaleźliby się w swego rodzaju stanie nieważkości. A przy okresie obrotu 1h ludzie na pewnym przedziale szerokości geograficznych odlecieliby w przestworza (wybaczcie, że nie chce mi się dokładnie liczyć tego przedziału). Ot taka mała dygresja i przepraszam za wtrącenie. Bogdan, co do formalizmu matematycznego i ścisłego charakteru nauki też uważam, że jest to niezbędne. Nie można opisywać rzeczywistości przy pomocy naszych wyobrażeń, bo wtedy nasz przekaz jest subiektywny i przez to o wiele mniej wartościowy (z punktu widzenia nauki). Że nie wspomnę o tym, że trudno byłoby wtedy skonstruować jakiekolwiek urządzenia. I choć ten ścisły matematyczny język dla przypadkowej osoby może się wydawać zbędną głupotą, która utrudnia życie, to jednak jeśli ktoś odważy się w niego zagłębiać odrobinę dokładniej to dopiero wtedy zacznie dostrzegać w tym wszystkim piękno i harmonię otaczającej nas rzeczywistości. L J - 2009-07-20, 21:25
Dokładnie. Z perspektywy wielkości kosmicznych jest to mało, a o takich wielkościach mówimy w kontekście pokonywania siły grawitacji przez siłę odśrodkową. Bogdan pominął skalę zjawiska i o to pośrednio wniosłem poprawkę
Uwzględnienie skali i określenie, względem której subiektywnie oceniamy jest konieczne, żeby uniknąć nieporozumień takich jak ta nasza.
O! I to jest mądre, piękne i prawdziwe
Bogdan - 2009-07-20, 22:20 racja, dobra matematyka nie jest zła, drażni mnie tylko zbędne jej komplikowanie. A co do napędu anty grawitacyjnego to wystarczy skopiować nature, wszystko się kręci więc wystarczy wprawić w ruch w polu elektromagnetycznym pewną substancje która a gówno wam powiem 
L J Se przeczytaj mahabharate, tam jest opis jak się buduje statek o napędzie anty grawitacyjnym. Popatrz jakie głupki dziesiątki tys. lat temu latali z napędem anty grawitacyjnym a dzisiaj tacy ludzie oświeceni a muszą się posługiwać prymitywnymi żałosnymi urządzeniami, które są tak zawodne i niedoskonałe że aż to jest śmieszne gdy się weźmie pod uwage jakie mniemanie ludzie mają o sobie. L J - 2009-07-21, 13:22
Haha... z Mahabharaty wiedzy czerpał nie będę, tak samo jak z Koranu, Biblii, Ramajany, Harrego Pottera, Przygód Guliwera i Koziołka Matołka, bo to nie są książki służące czerpaniu wiedzy technicznej czy naukowej.
Dziwne. Jeszcze nie widziałem w naturze nic co można byłoby przypisać jakiejś "sile antygrawitacji". Aczkolwiek istnieją pewne przesłanki, na przykład doświadczenia Podkletnowa, czy prace Schaubergera, to jednak nie są one potwierdzone w 100%. Bogdan - 2009-07-21, 20:18 L J hahaha ale Hitler czerpał wiedze z mahabharaty i udało mu się zbudować pojazd w kształcie spodka na napęd antygrawitacyjny. Podobno osiągał ok. 40 machów. Mędrzec czerpie wiedze nawet z książki o koziołku matołku, głupiec... a co Ci będe tłumaczył, za bardzo najeżony na mnie jesteś. Przyjrzyj się ziemi, a może zajarzysz że napędza ją coś co utrzymuje w pewnym porządku w przestrzeni kosmicznej. Nie ułatwie Ci sprawy bo jakoś nie polubiłem Twojej energii, jest nieprzyjemna i przykra. L J - 2009-07-21, 22:22
Eeee tam. Nie jestem na Ciebie najeżony, wydaje Ci się zauważ, że pomimo naszej dyskusji, nie ma nic at persona, tylko uwagi na na temat poglądów i przemyśleń. A to co utrzymuje m.in. Ziemie na orbicie to nie jest żadna antygrawitacja, wręcz przeciwnie jest to grawitacja, pochodzi ona od Słońca, tak samo jak prawie wszystko co widzimy dookoła. Na energiach przykrych i nieprzyjemnych się nie znam, w sensie ezoterycznym znam i bawię się tylko tymi pozytywnymi. Bogdan - 2009-07-22, 00:53 zauważyłeś że gdyby to była sama grawitacja to ziemia spadła by na słońce ? z tego co wiem to grawitacja jest siłą przyciągającą, a antygrawitacja siłą odpychającą. zauważyłeś że magnes ma biegun przyciągający i odpychający ? Manuela - 2009-07-22, 09:05 nie spadłaby, ponieważ siła grawitacji zależy od mas obu ciał i odległości między nimi jest więc na tyle słaba ze Ziemia nie spada na Słońce a na tyle mocna, by trzymać Ziemię na orbicie wokół Słońca czterolap - 2009-07-22, 10:11 Spadłaby, gdyby Ziemia nie wykonywała ruchu po swojej orbicie. To właśnie siła grawitacji pozwala jej się poruszać po eliptycznej orbicie. Zawiąż kamień na końcu nitki i zacznij nim kręcić w kółko, czy gdyby na kamień nie działała siła od napiętej nitki to ten w dalszym ciągu poruszałby się po okręgu? Gdyby nagle zniknęło Słońce to z Ziemią stałoby się to samo co z kamieniem po puszczeniu nitki. http://pl.wikipedia.org/w...do%C5%9Brodkowa L J - 2009-07-22, 12:40
A czy Ty zauważyłeś, że grawitacja i elektromagnetyzm różnią się zasadniczo w swej istocie. Są to zupełnie inne właściwości przestrzeni, których przynajmniej na razie nie da się zunifikować. Elektomagnetyzm ma swoje "przenośniki" - elektrony, w przypadku grawitacji teoretycznych grawitonów wciąż nie odkryto. A może tak: materia-grawitacja, antymateria-antygrawitacja? Wtedy można byłoby zachować jako taką symetrię. Chociaż z drugiej strony oddziaływania grawitacyjne wydają się być efektem zakrzywiania czasoprzestrzeni przez masywne obiekty. W trójwymiarze wygląda to tak http://www.givlo.za.pl/ei...w/krzywizna.gif ale trzeba pamiętać, że w naszej rzeczywistości odnosi się to do czterech wymiarów, i to co w czterech wymiarach widzimy jako przyciąganie w trzech jest wpadaniem do studni potencjału grawitacyjnego.... Bogdan - 2009-07-22, 18:24
No i tu jest sedno sprawy, nauka wciąż gówno wie ale ludzie nauki zachowują się tak jakby co najmniej byli Bogami wszechwiedzącymi. Niestety nadal nie panują nad swoim wzwodem a marzy się im ogarnięcie rzeczywistości. Lepiej żeby zaczęli od poznania siebie. czterolap - 2009-07-22, 21:08 I myślę, że mając tak skrajnie odmiennie poglądy warto w tym momencie zakończyć naszą dyskusję. Każdy z nas ma swój własny światopogląd. I może lepiej niech tak pozostanie, bo widzę, że nasza dyskusja polega jedynie na obustronnej wymianie argumentów, raczej nie prowadzącej do żadnego konstruktywnego porozumienia : ) L J - 2009-07-23, 12:48
Nie. Tylko świadomość tego co jeszcze nie odkryte daje możliwość poukładania tych puzzli w jeden, kręcący się w kółko i idealnie zharmonizowany świat i ogarnięcie go rozumem. Daje również możliwość ujrzenia tych wciąż białych plam takich jak wspomniane grawitony i wiele wiele innych hipotetycznych zjawisk do których trzeba podchodzić z rezerwą i logicznym, uzasadnionym sceptyzmem. Trochę mi nawet żal ludzi, którzy nie mają o tym, o niczym zielonego pojęcia, bo tylko poprzez poznanie świata, można poznać siebie, nigdy odwrotnie, bo powstaje właśnie tak subiektywny i nierealny obraz, jak twój Bogdanie. Tylko świat przewędrowany i dogłębnie poznany jest warty czegokolwiek, jest warty wszystko... Mówisz, że nauka gówno wie. Zauważ, że rzeczy o jakich rozprawiamy to rzeczy ekstremalne, ekstremalnie małe, ekstremalnie szybkie lub wręcz odwrotnie nieskończenie duże. Zauważ również, że są to rzeczy i zjawiska, które wymykają się powoli ludzkiej obserwacji, nawet głupiego elektronu nie możesz zobaczyć, ciężko jest je uchwycić, a co dopiero ściśle opisać. Może stąd wywodzi się twoje wrażenie o tym, że " nauka gówno wie". socar - 2009-07-23, 22:13 Mocny artykuł,dobrze ,że przyznajesz ,że nie jesteś fanem fizyki.Potęga netu polega na tym ,że można wtłaczać społeczeństwu dosłownie wszystko i z każdej dosłownie dziedziny.Tak więc wielu jeszcze twierdzi dzisiaj ,że obrazy z podróży na księżyc były kręcone w studiu ,Żydzi zburzyli WTC,w strefie 51 trzyma się szczątki obcych,masoni ,czy iluminaci mają władzę nad światem .Świat z tymi teoriami jest bardziej kolorowy,i być może są one niezbędne dla ewolucji naszego gatunku.
|
